Oktober. De zomervakantie vier weken voorbij. Het dagelijks ritme wordt al weer normaal. En je merkt ‘t. Ook de dagelijkse beslommeringen met je kind zijn terug: geen zin (in huiswerk maken), treuzelen (om op tijd naar bed te gaan), afspraken vergeten, uitstellen, geen structuur, etc.

In mijn praktijk merk ik dat ouders vaak worstelen met deze weerstanden van hun kind. Zoals Inge moeder van drie kinderen: ‘Ik ben nu al weer onrustig. Wat moet ik doen? Als hij zijn huiswerk niet maakt haalt hij die aardrijkskunde toets nooit. Maar als ik er wat van zeg is het ruzie. Moet ik nou de verantwoording over nemen of niet?’

De valkuil om op deze manier te denken is dat je je herkent in de situatie van je kind. Je herinnert hoe het voor jezelf was. Bij je kind wil je het voorkomen. Juist dàt kan een spanningsveld geven.

Dat spanningsveld ontstaat omdat je een ‘kopie’ maakt. Je kopieert je eigen ervaring als kind en plakt deze ervaring op jouw kind. Maar meestal werkt het niet zo best.

Je kunt het herkennen aan dat je kind niet lijkt te luisteren naar je advies. Wat je ook zegt of doet. Je kind haakt af. Jij gefrustreerd. En je kind blijft ook na de intermezzo’s in zijn eentje worstelen.

Wat werkt wel? Laat je kind zijn eigen antwoord vinden. Hiervoor is van groot belang om dit ‘kopiëren’ bij jezelf te onderkennen en te stoppen, zodat je het origineel weer ziet. Namelijk de huidige situatie van je kind, te onderscheiden van je eigen onrust.

De onrust die je voelt geeft informatie over jezelf. Wat ik zelf merk: het gaat vaak over thema’s waar ik nog niet goed in ben. Het is een vraag aan jezelf. Het helpt je deze vraag helder te krijgen, zodat een antwoord kan volgen.

Zo vindt een van mijn kinderen het niet altijd makkelijk om initiatief te nemen. Vooral op momenten dat hij moet presteren op school. Dan glipt het nog weleens tussen zijn vingers door. Ik zie mijn kind worstelen zonder het gewenste resultaat of met de hakken over de sloot de eindstreep halen. Dit maakt me onrustig. Vooral omdat ik het zo ken: als de prestatiedruk te groot is, ik op achterstand dreig te komen en ik bedolven lijk te worden onder de spanning, dat het me kan ik verlammen. Zelf heb ik met vallen en opstaan geleerd, om juist dàn initiatief te nemen. Dit inzicht heeft me geholpen. Wat me van buitenaf lamlegt doorbreek ik nu, door van binnenuit met initiatief nemen om te keren.

Ga eens zelf zo aan de slag. Het haalt de druk van de ketel bij je kind. Het spanningsveld tussen jou en je kind verdwijnt. Vooral wanneer je eigen ervaring en inzichten met hem of haar deelt. Eigenlijk zeg je: ‘ Kijk, je bent niet de enige die er tegenaan loopt. Maar je bent wel zelf de enige die het aan kan pakken en op kan lossen.’

Je geeft, op deze manier, je kind ruimte om op eigen wijze, in zijn tempo een antwoord te vinden. Want het gaat niet om het ene goede antwoord, maar om het zoeken naar een eigen oplossing.

Fijne dag,

Edith

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en heeft levenservaring als moeder en stiefmoeder, waaronder moeder van een meervoudig gehandicapt kind. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.