Dit verhaal gaat over het denken in stereotypen en daardoor juist iets niet zien of opmerken. Een verschuiving van uiterlijk naar innerlijk weten. Een mooi voorbeeld. Mijn kind heeft last van ontstekingen in de mond. Het begint onschuldig. Niets aan de hand. Lekker een dagje thuis. Al snel blijkt het niet te helpen. Het dagje wordt dagen. Ik sta voor een raadsel.

Terzijde. Een aantal dagen daarvoor ben ik nog bij de kinderarts. We spreken over haar welbevinden en haar hormoonhuishouding. Er zijn vragen of zij de pubertijd wel goed doorkomt, zoals het op gang komen van de maandelijkse cyclus. De fysieke veranderingen verlopen traag en zijn laat. Mijn indruk is dat de hormonen (nog) lekker aan het werk zijn. Wanneer ik ’s ochtends de slaapkamerdeur open, komt een walm lichaamsgeuren mij tegemoet.

Terug naar waar ik gebleven ben. De mondontsteking gaat van kwaad tot erger. We komen bij de huisarts terecht. Vastgesteld wordt dat het waarschijnlijk een virus betreft. Mooi. 

Maar wanneer de arts begint over ‘dat hebben meervoudig gehandicapten’ en ‘dat zie je daar sneller’ frons ik mijn wenkbrauwen. Wat ik hoor is dat de ontsteking van mijn kind wordt teruggebracht tot een aantal algemeen aangenomen beschouwingen en daarmee afgedaan.

Het laat me niet los. Wat weet ik nou precies van mondontstekingen? Niet veel, wel ongeveer. Bijvoorbeeld dat het kan ontstaan door stress, verminderde weerstand. Maar dan moet het al vaker gespeeld hebben. Nieuwsgierig kruip ik achter de computer. Op de eerste beste medische website die ik open, lees ik: bij ontstekingen in de mond kan er sprake zijn van premenstruele symptomen; pubertijd. Stilte….plop.

Onsamenhangende symptomen zijn hiermee ineens verandert in een samenhangende gebeurtenis. Een waardevolle. Want het is mogelijk een voorbode van haar vrouwelijke fysieke veranderingen waar we op wachten.

Het is zo vanzelfsprekend in automatisme te vervallen. Je hoeft er niets voor te doen. Het gaat vanzelf. We negeren al snel het alarmbelletje wat vanbinnen rinkelt. Of we doen het af: ‘Wat stelt het ook voor…Wie ben ik?’ Maar de kans is groot op die manier iets over het hoofd te zien. Geef je eigen (innerlijke) stem een stem en wees trouw aan jezelf. Onderzoek. Kijk wat het je brengt.

Hartelijke groet,

Edith


Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en heeft levenservaring als moeder en stiefmoeder, waaronder moeder van een meervoudig gehandicapt kind. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.