‘Mama, leuk dat je thuis bent, is er tenminste nog iemand waar ik op kan vertrouwen’ , dat is wat ik tegen mezelf zeg, als ik de voordeur openmaak en mijn kind ondertussen naar binnen loopt. Ze haalt haar neus er voor op. 

Het eerste waar ze naar vraagt: ‘Waar is Els?’ De thuiszorgmedewerkster die normaal op deze dag voor haar zorgt.
‘Die komt wat later, omdat ze autopech heeft.’ 

Het was niet alleen de thuiszorgmedewerkster die het af liet weten. Ook manlief was vertrokken. De klussen die we zouden aanpakken in huis keken mij aan. Daar stond ik dan. Met een gevoel van in de steek gelaten te zijn. En-ik-moet-het-ook-altijd-opknappen. Op-mij-kun-je-tenminste-vertrouwen-houding. 

Ook al voelde ik irritatie omdat het even niet zo liep als ik had gehoopt. Het heeft geen zin dat af te geven op die ander. Me druk te maken en de schuld geven dat ik door hun afwezigheid mijn eigen werk niet of nauwelijks kan doen. Het is een illusie.

Irritatie is als een horzel die om je hoofd zoemt. Negeren of verwijderen heeft geen zin, voor je het weet is er weer een horzel.  

Ademhalen. Nemen zoals het is. Ik ga thee zetten voor mijn kind en mijn geplande werkmiddag laat ik voor wat het is. 

Mijn adem heb ik nog niet uitgeblazen of niet alleen mijn kind staat voor de deur. Even later staan er ook mijn thuiszorgmedewerkster en mijn man. Opgelost!  

De middag ligt voor me.

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en heeft levenservaring als moeder en stiefmoeder, waaronder moeder van een meervoudig gehandicapt kind. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.