Het lampje van antwoordapparaat knippert. Een teken dat er is gebeld. De nieuwe voetbaltrainer van zoonlief heeft een bericht ingesproken of we contact op willen nemen. Hij laat al even weten waar het gesprek over zal gaan. Ze maken zich zorgen om zoonlief. Hij blijkt niet te voldoen aan de verwachtingen die ze aan het begin van het seizoen van hem hadden. Ze willen graag een gesprek met de ouders. 

Als ouder ga je meteen bij jezelf te rade; wat is er aan de hand? Eenmaal op gesprek blijkt wat er mis is. Was het vorige seizoen nog een goede knul, sociaal, loyaal aan de groep, betrokken die een leuk partijtje kon meespelen. Nu krijgen we te horen dat hij geen interesse toont, niet goed meedoet met trainingen en zijn voetbalkwaliteiten laten veel te wensen over. Zou dat allemaal niet snel veranderen, dan mogelijk…

Je gaat in gesprek om samen tot een oplossing te komen. Over en weer wissel je uit over wie het kind is, wat je denkt dat er aan de hand is. De lucht lijkt geklaard.  

Niet veel later blijkt dat er niets is veranderd. Hij wordt dan toch uit de selectie verwijderd en komt in een ander elftal te spelen. Je kunt jezelf afvragen of zoonlief wel genoeg zijn best heeft gedaan? In hoeverre heeft de trainer zijn best gedaan om het kind er weer bij te betrekken? Ik denk, zolang de verwachtingen niet zijn veranderd maakt het ook niet uit wat zoonlief of de trainer hebben gedaan om de kloof te dichten. Het voldoet toch nooit, vanwege de (eigen) gestelde verwachtingen. 

Het is een voorbeeld, een verhaal. Maar zo zijn er vele; leerkrachten en hun verwachtingen over leerlingen. Ouders met verwachtingen naar hun (zorgen)kind, of zelf vroeger als kind hebben ervaren dat ouders hoge verwachtingen hadden.  

Zelden blijken verwachtingen uit te komen. Degene die de verwachtingen heeft en/of uitspreekt is teleurgesteld, degene waar het over gaat heeft het gevoel te hebben gefaald. 

Een verwachting heeft eigenlijk altijd te maken met een ideaal beeld, een verlangen, een wens. En deze heeft meestal met jezelf te maken en zegt dus niets over het kind zelf, wie hij is. 

Mijn ervaring?
Laat de verwachting voor wat hij is (accepteer, laat los). Zo kan er ruimte ontstaan om het kind ‘werkelijk’ te zien.

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar  info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (49) is kunstzinnig therapeut en moeder van twee kinderen waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.